اعتراض یا فرافکنی؟!

هر نوع اعتراض به سیستم قبل از توجه به مسئولیت‌های فردی، به معنای فرافکنی و فرار از مسئولیت‌های شخصی است! لطفاً قبل از قضاوت، پادکست را بشنوید.

چند ماه گذشته که شاهد اعتراضات سراسری در کشورمان بودیم، مشغول آنالیز رفتار و طرز فکر خیلی از افراد بودم. در این بین بسیار زیاد افرادی را دیدم که این اعتراضات را در ذهنشان اولویت اول کرده بودند، نه به خاطر اینکه معترض بودند یا خواهان تغییری عمیق در سیستم ایران بودند، بلکه به خاطر آنکه میخواستند از زیر بار مسئولیت‌های فردی خودشان در زندگی فرار کنند!

آری وضع کشورمان نابسامان است، همه ما نیز به این اوضاع معترضیم اما آن را به مثابه فرار از مسئولیت‌هایمان در نظر نمیگیریم! این عادت افراد اهمالکار، بدبین و منفعل است که هر کمبود و کاستی در زندگیشان را گردن یک فرد، یک سیستم، یک اتفاق یا مجموعه‌ای از جبر و اجبارات بیاندازند؛ بنشینند و هیچ کاری برای بهبود شرایطشان در زندگی فردی نکنند و هر زمان که کوچکترین ضعفی از سیستم میبینند، آن را مقصر همه چیز بدانند!

اعتراض، قدم بعد از پذیرش مسئولیت‌های فردی در زندگی خودمان است! بعد از آنکه ما پذیرفتیم فقط خودمانیم که باید دست خودمان را بگیریم و پشت خودمان بایستیم، بعد از آنکه شروع کردیم به بهتر کردن شرایط، بعد از آنکه مسیر رشد را آغاز کردیم، حالا میتوانیم به نقص‌های سیستم نیز اعتراض داشته باشیم؛ در غیر این صورت هر اعتراضی به سیستم قبل از توجه به مسئولیت‌های فردی، به مثابه فرافکنی و فرار از مسئولیت‌های شخصی است.

به امید روزی که دیگر شاهد ظلم و ستم در کشورمان نباشیم و آنقدر به بلوغ رسیده باشیم که هر نقصی در زندگیمان را گردن کس دیگری نیاندازیم، ما مسئولیم، در قبال آینده خودمان و کشورمان … .

نظر و دیدگاه خودتان را در مورد این پادکست از قسمت “نظرات” در پایین همین صفحه به گوش ما برسانید.